کد مطلب:36608 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:116

درس بیست و هفتم 69/9/2

بسم الله الرحمن الرحیم

و لا حول و لا قوه الا بالله العلی العظیم

و صلی الله علی سیدنا محمد و آله اجمعین.

در این نوبت، بحث از عظمت باری و ذلت انسان و لزوم خشیت وی را پشت سر می گذاریم و به توضیح عبارتی دیگر از این نامه مبارك می پردازیم. امام (ع) در عبارات پیشین به فرزندشان فرمودند كه از خداوند و از عقوبت وی بیمناك باش و به دلیل حاجت عظیمی كه به پروردگار داری در طاعت وی بكوش. حال به دنبال آن می افزایند:

فانه لم یامرك الا بحسن و لم ینهك الا عن قبیح

چرا كه خداوند، تو را جز به كار نیكو فرمان نداده و جز از كار زشت

[صفحه 136]

صفحه 136.

• در متون دینی بحث حسن و قبح اعمال به شیوه ی متكلمان مورد تصریح و تاكید نیست

• رای اشاعره و معتزله در باب حسن و قبح

• اشاعره برای تحكیم رای خود به مالكیت مطلق خداوند متمسك می شوند

• ایده ی مالكیت مطلق خداوند از وضعیت حكومتی عصر سرچشمه می گرفت

• بیانات امیرالمومنین با رای معتزله نزدیكتر به نظر می رسد

• رابطه ی حسن و قبح و زیبایی و زشتی

• رفتارهای آدمی هم زشت و زیبا دارند

• زشتی و زیبایی امور نسبی اند

• نسبی بودن به معنای گزاف بودن نیست

• نسبی بودن حكم به زشتی و زیبایی مبتنی بر سه امر واقعی و غیرنسبی است

• انسان می تواند همه جهان را زیبا ببیند

• معنای زشتی و زیبایی رفتار آدمی

• داوری اخلاقی منوط به نیت و علم فاعل است

• اسباب نیك و بد یافته شدن افعال آدمی

• نسبی بودن احكام اخلاقی مبتنی بر امور واقعی و غیرنسبی است

• زشتی و زیبایی از منظر خداوند

• عارف برای نظر كردن به زشتی و زیبایی می كوشد خود را با خداوند هم منظر كند

• معنای فوق اخلاق بودن عرفان